Մի անգամ  իմ բախտը բերեց ։ Ես վազելու ժամանակ  լսեցի ոտքերիս գնագատը։ Նրանք դժգոհում էին, որ ես շատ եմ վազում, քայլում, արշավում, ճամփորդում և նրանք չարչարվում են ու հոգնում:

– Մենք շատ ենք հոգնել: նա ուշադրություն չի դարձնում  ու չի խնայում մեզ և այսպես ամեն օր։ 

Այդ պահին ես ընկա և ոտքերս ցավացին։ Այդ պահին ոտքերս շատ ուրախացան, քանի որ մի լավ առիթ ստեղծվեց, որ նրանք կարողանան վերջապես հանգստանալ։